Κυρίες και κύριοι
Αγαπητοί φίλοι της παληάς Αθηναϊκής συνοικίας του Μεταξουργείου, καλησπέρα σας.
Επιτρέψτε μου πρώτα να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο του Συλλόγου σας κύριο Οδυσσέα Στάμο για τα τόσο ευγενικά λόγια που απήυθυνε στο άτομό μου, καθώς επίσης και για την τιμή που μου έκαμε να είμαι εγώ η ομιλήτρια αυτής της σεμνής εορτής στο πρόσωπο της ελληνίδας μητέρας.
Ύστερα, να ευχαριστήσω ολους εσάς που θα με βοηθήσετε με τηνπαρουσία σας και τηναγάπη σας, να απευθύνουμ’ ένα ελάχιστο φόρο τιμής στη μάνα:
Στη μάνα που ζεί
Στή μάνα που αναπαύεται
Στή μάνα που αγωνίζεται τον σκληρόν αγώνα για την επικράτηση του ηθιθκού και του σωστού σ’αυτήν την δύσκολη ώρα, όπου και η Ελλάς βάλλεται και δοκιμάζεται από τα δεινά του πολιτισμού.
Τέλος, οφείλω να ευχαριστήσω την εκλεκτή ποιήτρια κ. Αλεξάνδτρα Βαϊτση-Βάκρου για την συμμετοχή της στην εορτή αυτή με την θαυμάσια απαγγελία της.
Μάνα! Δεν βρίσκεται λέξη καμμία
Νάχει στον ήχο της τόση αρμονία.
Με αυτούς τους στίχους ο ποιητής Γεράσιμος Μαρκοράς, εύστοχα μας εισάγει στο τέλειο νόημα της δημιουργίας του Θεού, το οποίο υπάρχει σε όλες τις αξιοκρατικές έννοιες της ζωής: Της αρμονίας και της σοφίας.
Και μέσα σ’αυτήν την αξιοκρατική ιεραρχία η Μάνα δεσπόζει και λάμπει και κάνει την γυναίκα να στέκει ισοδύναμη στο πλαι του άντρα, μέσα στη ζωή και στη δημιουργία. Γιατί άν η γυναίκα έχει τη «φιλολογική» της δύναμη ανά τούς αιώνες, στην ιστορία των δύο φύλων, η Μάνα απέκτησε την «αιωνιότητα» με τον ρόλο τον οποίον διαδραματίζει μέσα στη φύση.
Η μητρότητα ειναι το αποτέλεσμα της διαδικασίας της φύσεως που καταξιώνει τη γυναίκα. Και που την καθιστά παράγοντα και κινητήρια δύναμη και ισχυρότατο μοχλό μέσα στην οικογένεια, στην κοινωνία, την πολιτεία κ.ο.κ.
Η οικογένεια όπως ξέρουμε είναι η βάση της συνθέσεως της κοινωνίας απ’ όπου και θα συγκροτηθεί μία υγιή και ηθική πολιτεία. Πολλά επομένως εξαρτώνται από τη θέση και την δυναμικότητα της μάνας μέσα στην οικογένεια και ώς παιδαγωγού και ώς καθοδηγήτριας γιατί και αυτά είναι συνδεδεμένα με το αξίωμα της μητέρας.
Από τους μυθολογικούς ακόμα χρόνους είναι γνωστός ο μύθος της Δημητρας και της Περσεφονης.
Μάνας και Κόρης, που είχαν ταυτιστεί και όταν ο Αδης έκλεψε την Περσεφόνη, η μάνα της η Δήμητρα περιέπεσε σε κατάθλιψη και ύστερα από περιπλανήσεις και κακουχίες συμβιβάστηκε με τον Άδη για να βλέπει την κόρη της σε κάποια χρονικά διαστήματα.
Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορούμε και πρέπει να πούμε για τη Μάνα. Και έχουν τόσα πολλά πει πολλοί άνθρωποι, λογοτέχνες και ποιητές όλου του κόσμου, ζωγράφοι και μουσικοί και γλύπτες όλων των αιώνων για τη Μάνα, που εγώ η ασήμαντη δεν θα είχα τίποτα να πω καινούργιο, που να μην έχει ειπωθεί.
«Λέγε πολλά εν ολίγοις» ακούω να μου ψυθιρίζει ο σοφός Δάσκαλος Πυθαγόρας. Όταν όμως πρόκειται για τη Μάνα είναι όλα τόσο πληθωρικά από μόνα τους, που δεν χωρούν στο «λακωνίζειν».
Και είναι η μόνη ίσως περίπτωση που δεν χρειάζεται γνώσεις και σχήματα λόγου για ν’αποδοθεί η σημαντικότητα της προσωπικότητάς της μάνας.Γιατί η μάνα έχει αυτόνομα, με την προσφορά της και την συμβολή της στο έργο της ζωή, κατακτήσειτην θέση η οποία της ανήκει στο στερέωμα του κόσμου: Τήν αιωνιότητα!
(Ανάγνωση του ποιήματος του Γ. Μαρκορά « Μάνα»)
Η μητρότητα περικλείει υπερφυσικές δυνάμεις, εμφορείται από θείες προσταγές και άγραφους νόμους, οι οποίοι δεν υπαγορεύονται από κανένα συμφέρον και δεν υπόκεινται σε κανενός είδους συναλλαγές. Η αγάπη της μάνας μπορεί να κινήσει βουνά και να φράξει διόδους συμφοράς του παιδιόυ της. Υπάρχουν νέοι που μεγαλούργησαν ακόμα και ύστερα από «στραβοπατήματα» και βρήκαν ξανά τον δρόμο της αρετής, γιατί τους φώτιζε το φανάρι της μητρικής αγάπης. Ή , πάλι, παιδιά που διέστρεψαν την φύση τους και έγιναν αρνητές της ζωής εξ αιτίας μιάς κακής ανάμνησης η ενός κακού παραδείγματος από την μητέρα τους.
«Πίσω από κάθε μεγαλο αντρα υπάρχει μία γυναίκα»
συνηθίζεται να λέγεται. Τό σωστό όμως θα ήταν: πίσω από κάθε σωστό άντρα υπάρχει μία τέλεια γυναίκα, η Μάνα! Η αγάπη της Μάνας δεν είναι μόδα, δεν είναι φαινόμενοπου παρουσιάζεται μια στα τόσα χρόνια. Είναι πηγή, αναβλύζουσα αγάπη από καταβολής κόσμου.
Πριν από 2000 χρόνια περίπου, η ταπειννή Κόρη της Ναζαρέτ έγινε η μητέρα του κόσμου από αγάπη προς τον Θεό, για την σωτηρία του κόσμου. Γιατί με τον Τόκο της χάρισε την λυτρωτική σωτηρία στούς ανθρώπους.΄Ενιωσε κι αυτή τον πόνο και τον σπαραγμό σαν όλες τις μάνες που χάνουν τα παιδιά τους, όταν ήρθε η ώρα να παραδοθεί ο Γιός της στον σταυρικό θάνατο. Και ήξερε ότι ήταν αθώος! ΄Ηξερε, ότι ήταν ο Θεός και όμως θρήνησε με απόγνωση: «Ω, γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον…» θρηνεί σαν κοινή μάνα το παιδί της. Γιατί η μητρότητα ακόμα και για την αγιότητά της δεν παύει να είναι το ίδιο γεγονός με την μητρότητα μξας κοινής θνητής. Η διαφορά υπάρχει στη γνώση της θεΪκης Μαρίας ότι ο γιός της γεννήθηκε για να θυσιαστεί προς σωτηρίαν του κόσμου και προς δόξαν Θεού. Ενώ η απλή μάνα ξέρει ότι ξεσκίζει τα σπλάχνα της να γεννηθεί το παιδί της και να το καμαρώσει στή ζωή, ευχόμενη να φύγει πριν από αυτό, ως είναι φυσικό.
Πόση όμως απογοήτευση και πόνος την περιμένει αν αυτό το παιδί παραστρατίσει και την ξεχάσει.
Ή την αρνηθεί με την περιφρόνηση και αδιαφορία του ! Η αληθινή μάνα δεν ανταποδίδει ούτε καλλιεργεί το κακό. Κάνει τον πόνο της ευχή και αγάπη για το απερίσκεπτο παιδί της. Ξερριζώνει ακόμα και την καρδιά της κατά που λέει ο ποιητής, άν πρόκειται αυτό να το βοηθήσει.
(ανάγνωση ποιήματος «Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ» του Γάλλου ακαδημαϊκού ΡΙΣΠΕΝ σε μετάφραση Άγγελου Βλάχου)
Σαν φάντασμα η καρδιά της νεκρής μάνας κατρακυλάει και ανησυχεί. Κλαίει όχι γιατί αυτή δεν ζει πια,αλλά πονάει για το γιο της, για το σπλάχνο της μήπως χτύπησε, μήπως πληγώθηκε.
Κι ας την σκότωσε μόλις τη δολια την μάνα!
Ο Αντουάν Μπαρύ γράφει « το μόνο φάντασμα που υπάρχει στον κόσμο είναι το φάντασμα της νεκρής μάνας, που επιστρέφει ναδει πως είναι τα παιδιά της».
Κι αλήθεια, ευτυχισμένα τα παιδιά που αφουγκράζονται την παρουσία του νεκρού γονιού μέσα στο σπίτι. Μετά το χαμό τους, κυρίως της μάνας το χαμό,ο σπαραγμός είναι οδυνηρός γιατί τώρα ξέρουν ότι έχουν χάσει ο,τι αληθινό και αναντικατάστατο ειχαν στη ζωή τους την ζεστασιά της Μάνας.Τις φτερούγες που απαλά ακουμπούσαν στούς ώμους και τους προστατευαν. Το γέλιοπου φώτιζε την κάμαρά τους. Τον συμμαχο που θα τους υπεράσπιζε ακόμα και στο άδικο. Οσοι χάνουν την μάνα τουςαπό τα μικρά τους τρυφερά χρόνιακουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή ένα αδιαπέραστο παράπονο και μια τρυφεράδα που γίνονται στοργή και ευτυχία για τους γύρω τους. Αλλοι σκληραίνουν και γίνονται τυραννικοί, γιατί ένιωσαν αδύναμοι, ανήμποροι χωρίς την προστασία της μάνας.
(ανάγνωση ποιήματος « Στη μητέρα μου» του ΚΟΥΛΗ ΑΛΕΠΗ)
Ο εορτασμός της ημέρας της μητέρας οφείλεται στην πρωτοβουλία της Αμερικανίδας Αννας Τζάρβις, ορφανής από μικρής παιδικής ηλικίας . Εορτάζεται την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου και συμπίπτει με την ημερομηνία θανάτου της μητέραςτης.
Μία θαυμάσια ομολογουμένως πρωτοβουλία που είναι ένας ύψιστοςφόρος τιμής, ελάχιστης τιμής στην Μάνα μας, που μας γεννά για να μας τα δώσει όλα και φεύγει από τη ζωή χωρίς να ζητήσει και χωρίς να λάβει τίποτα. Πολλές φορές ούτε χαρά, παρά μονο πίκρα κουβαλάει μαζί της στο ταξείδι της στον άλλο κόσμο.
Μάη μήνα είναι η γιορτή της Μάνας.
Μήνας γεμάτος λουλουδια, χρώματα, χαρά, ήλιο και αισιοδοξία. Είναι και αυτό, λες, μία αντανάκλαση του εσωτερικού κόσμου της θείας ομορφιάς της Μάνας. Γιατί όπου υπάρχει Μάνα υπάρχει παρηγοριά, δύναμη, ελπίδα. Υπάρχει Φως!
Ακόμη και πεθαμενη η μάνα μπορεί να εμψυχώσει το παιδί της που απελπισμένο κατατρεγμένο θα την επικαλεσθεί.
Γιατί η Μάνα είναι σαν το οξυγόνο που μας βοηθά να ζούμε. Σαν τη φωτιά που καίει μέσα μας και μας ενεργοποιεί. Σαν τον φάρο πουμας οδηγεί να πορευόμαστε στα άγνωστα πελάγη.
Η Μάνα είναι ο στρατιώτης που πολεμά με αυτοθυσία πάντα στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Κι’ εμείς τα παιδιά της, παραμένουμε ήσυχοι γιατί ξέρουμε ότι δεν θα κιοτέψει, δεν θα λιποτακτήσει, δεν θα παραδοθει.
Τι θα μπορούσαμε να πράξουμε εμείς τα παιδιά της ώστε να ανταποδώσουμε την αγάπη της ,την προσφορά της και την αυτοθυσία της;
Μόνον ένας τρόπος εξιλεώσεως υπάρχει.
Να προσφέρουμε κι εμείς οι νεώτερες μητέρες με τηνπάροδο των γενεών τα διδάγματα και τα βιώματά μας στά παιδιά μας. Και … άς αρχίσουμε από σήμερα αγαπητές μου, καλές μουφίλες μητέρες το δύσκολο έργο που μας περιμένει.
Σήμερα, που τόσο πολύ το έχουν ανάγκη τα παιδιά μας . Σήμερα, που ζούμε σε μια κοινωνία χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς αξίες και ιδανικά, χωρίς τά λαμπερά ελληνικά χρωματα που ξεθωριάζουν και χάνονταιμέσα στα πολυεθνικά πλήθη που μετάλλαξαν με τον καταιγισμο της άφιξής τους την πολιτισμική εικόνα της αγαπημένης μας πατρίδας και άλλαξαν τα δεδομένα της ζωής μας.
Μητέρες Ελληνίδες:
Κρατείστε γερά τυς παραδόσεις και τις ηθικές αξίες της φυλής μας. Γιατί εμείς οι γυναίκες μητέρες μπορούμε να ξαναφτιάξουμε τις κοινωνίες χριστιανικές απ’ όπου θα λείπει το κακό και ο δόλος.
Μόνο με την αγάπη μας. Με την προσήλωσή μας στις παραδόσεις μας, αυτές που πήραμε απ’ την δική μας μάνα. Αυτές τις παραδόσεις που μας μεγάλωσαν τόσο σωστά , ωστε σήμερα να αναρωτιώμαστε : « μα που πήγαν τα ευτυχισμένα οικογενειακά χρόνια, τα ελληνικά χρόνια;»
Ας αντιταχθούμε, μητέρες στον καταναλωτισμό που βεβυλώνει τα πάντα και ισοπεδώνει τα ιδανικά και εκμηδενίζει τα ιδεώδη τών παιδιών μας. Και μας μεταβάλλει σε άρπαγες και αρνητές της ζωής μας.
Εμείς οι Ορθόδοξες μητέρες
Οι μητέρες του Βυζαντίου
Οι μητέρες του ‘21 και του ‘40
Οι μητέρες ορόσημα στην ιστορία του κόσμου.
Ας ορθώσουμε ηθικό και θρησκευτικό φράγμα για να αναχαιτίσουμετον εξαμερικανισμό και τον εξισλαμισμό στούς οποίου μας προωθούν οι πολιτικές σκοπιμότητες γύρω μας κι ας προστατέψουμε τα παιδιά μας. Ας εντάξουμε ξανά την πίστη στο ελληνικό μας σπιτικό.
Και με αυτή την πίστη στο Χριστό, στην οικογένεια, στην πατρίδα ας βαδίσουμε θαρραλέα μέσα στον κυκεώνα της εποχής μας.
Αφήστε ένα σχόλιο