Στον Ανεπαναληπτο Φιλο Κωστη Κοκοροβιτς

Αποχαιρετισμός στον γνωστό Σπετσώτη ποιητή και δάσκαλο θεατρικών σχολών Κωστή Κοκόροβιτς.

“Σπετσώτικη Ηχώ” – 1994

Έμοιαζε σαν χειροποίητη πορσελάνη παρωχημένης εποχής ανάμεσα σε βιομηχανοποιημένα κρύσταλλα. Σαν φωτογραφία σε άλμπουμ τής Μπέλ-Επόκ. Σαν μήνυμα σταλ­μένο από άλλους καιρούς, σαν σπουργίτι πού δεν αποδημούσε ποτέ.

Ο Κωστής Κοκόροβιτς, ο ποιητής τής νοσταλγίας και τής αισθαντικότητας, ο βαθεία ερωτικός άλλα και ο άνθρωπος ο ζεστός, ο συγκινούμενος από ότι κακό και περίεργο συνέβαινε στον πλανήτη μας, δεν ζει πιά. Η μεγάλη καρδιά του , πού απορούσες πως ζούσε μέσα σαυτό τ0 μικροσκοπικό σώμα, σταμάτησε να κτυπά νικημένη, παγιδευμένη μέσα στο νόμο τής φθοράς.

Κάποτε, στο ξεκίνημα τής ποιητικής του σταδιοδρομίας, μέσα στο πλήθος των , ποιητών, ο κορυφαίος άνθρωπος του πνεύματος Ν. Βέης τού έγραψε μεταξύ άλλων. “… Μακάρι ή τέχνη, να Σάς μείνει μοναδική λατρεία και να μην υποχωρήσει ποτέ, σε κοινοτυπίες τής ζωής.” Και πράγματι ο ευαίσθητος, τότε νεαρός, ποι­ητής, ο προικισμένος μοναδικά με τα ευγενικότερα αισθήματα πού χαρακτηρίζουν τον σωστό άνθρωπο, τονωμένος και από τα λόγια ενός άλλου ‘Ανθρώπου δοσμένου ολοκληρωτικά στα γράμματα άλλα ποτισμένου βαθειά από αγάπη για τον συνάνθρω­πο, χάραξε πνευματική πορεία στο βίο του απ’ όπου δεν παρεξέκλινε μέχρι το θάνατό του. ’Ακόμη και στα τελευταία του, στο μοναχικό, ασκητικό δωμάτιο πού ζούσε υπήρχε ραδιόφωνο και βιβλία για την ενημέρωσή του καθώς μολύβι και χαρτί για ν’απαντάει στα βιβλία που ελάβαινε, πιστός στο καθήκον του.

Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω τον Χωστή Κοκόροβιτς την εποχή πού στα λογοτεχνικά σαλόνια του ανθούσε ή ποίηση και δέσποζε ή μουσική. Τα 12 τε­λευταία χρόνια όμως πού τον γνώρισα και τον συναναστράφηκα στενά μου έδοσαν πολλά. Αυτός είχε ωριμάσει και είχε στοιχειοθετήσει τίς εμπειρίες και τίς αναζητήσεις του. Και είχε διαλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα τελείωνε τη ζωή του: Ποίηση- θέατρο- Μουσική. Και εγώ, σαν μαθήτρια αναζητούσα την ωριμότητα και την ολοκλήρωση μέσα σ ’αυτό το τρίπτυχο τής Τέχνης. Έγινα ή σκιά του στο θέατρο, στο Ηρώδειο, στα φεστιβάλ. “Έβλεπα την μικροσκοπική μορφή του να «πετά» προς τα εκεί και τον ακολουθούσα με δέος. Του χρω­στώ πολλά για το είδος αυτό τής παιδείας μου.

Ο Κωστής Κοκόροβιτς ήταν ο “Άνθρωπος. Ο ποιητής πού είχε καταφέρει να ‘ξεπεράσει τίς μικρότητες και τα πάθη τής εποχής του. Που δεν παρεξέκλινε ποτέ από τούς στόχους του. Που δούλευε μέρα-νύχτα σκυφτός πάνω στο γρα­φείο του, με την ηλεκτρική σόμπα το χειμώνα και τον ανεμιστήρα το καλοκαίρι, για να γράφει κάποιο καλό λόγο, μία συμβουλή σαυτούς πού το είχαν ανάγκη χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς πάθος, μόνο με το αντικειμενικό κριτήριο του δη­μιουργικοί ανθρώπου πού καλωσορίζει και δεν δυσανασχετεί.

Τo πόσο καλός ποιητής υπήρξε θα το κρίνει, ο καιρός και οι ειδικοί. Για το τι άνθρωπος όμως υπήρξε η δική μας μαρτυρία ξεπερνά το όριο κάθε προσδοκίας.

Ένα διαμάντι πού λαμπίριζε ανάμεσα σε ψεύτικες απομιμήσεις. Ένας ποιητής πού στην κυρτή του πλάτη κουβαλούσε με υπερηφάνεια 60 χρόνων ποίηση. Ένας μουσικολάτρης πού τα δάκτυλά του χάιδευαν τα πλήκτρα τού πιάνου σαν αγαπημένη γυναίκα και πού τα ασκημένα αυτιά του ξεχώριζαν τον δημιουργό από τις πρώτες   συγχορδίες τής συνθέσεως. Αγαπούσε τη φύση, τα πουλιά, τα λουλούδια, τα ζώα. Πίστευε κι έπαιρνε δύναμη και ομορφιά απ’αυτά. Αγάπησε τίς γυναίκες με πάθος για την ομορφιά τους αλλά με σεβασμό για την προσωπικότητα, τη θέση και την αξιοπρέπειά τους, θεωρούσε τη γυναίκα σαν άνθος να το φορά στην μπουτουνιέρα του και όχι σαν εξάρτημα τής δικής του συγκροτήσεως.

Θα τον θυμάμαι πάντα έτσι όπως τον γνώρισα: Να μη μεριμνά για άλλες πτυχές τής ζωής παρά μόνο για την αισθητική. Τού Έρωτα και τής Τέχνης. Την ποίηση πού υπηρέτησε σαν σκλάβος και το θέατρο πού λάτρεψε παθολογικά.

Ήταν παραφωνία στον υλιστικό καιρό μας; Η μήπως ένα σπάνιο δείγμα ανδρός της εποχής μας που εξαφανίζεται; ‘Όσοι τον άκουσαν, τον πίστεψαν και τον έχασαν ας μάς απαντήσουν.

Τώρα… ταξιδεύει σαν φεγγάρι στον ουρανό τής σφαίρας πού ονειρεύονταν.

Σαν παιδί, σαν έφηβος. Αυτός ο μεγάλος νέος , πού τόσο μάς πίκρανε με το φευγιό του…

Αγγελική Σπουρλάκου-Ευσταθίου