Συμπληγάδες2021-01-05T12:22:38+02:00

ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ

Δοκίμιο – 1995
Σελίδες: 46
Εκδόσεις: Περγαμηνή
Εξώφυλλο, επιμέλεια: Κώστας Ευσταθίου

Η ζωή στην ουσία της είναι πολύπλοκη και δύσκολη. Όχι μόνο ως προς την κατάκτηση του τρόπου, με τον οποίο επιθυμείς να την διανύσεις, αλλά και ως προς την αναζήτηση και πολιορκία του τρόπου αυτού.

Και αυτή είναι η μαγεία και το μυστήριο της ζωής: Η αναζήτηση στα δαιδαλώδη μονοπάτια, που σε οδηγεί πολλές φορές όλο και πιο μακρυά, απομακρύνοντάς σε, ίσως, και από τους αρχικούς στόχους και επιδιώξεις. Άλλοτε νικημένος παραδίνεσαι στις Σειρήνες και στις Κίρκες, αλλοτε αποσταμένος αναπαύεσαι στην αγκαλιά της Ναυσικάς.

Ξεχνάς το νησί σου, την Ιθάκη, και παρατείνεις την επιστροφή σου για να είναι η αναζήτηση μακρύτερη. Η τρικυμισμένη θάλασσα της ζωής σε περιμένει και σε προσκαλεί να την παλέψεις, με άνισους πάντα όρους.

Η θάλασσα είναι η δύναμη, εσύ η σοφία του ταξιδιού. Και αν καταφέρεις να της ξεφύγεις και διαβείς τις Συμπληγάδες της, τότε ρίχνοντας μια ματιά πίσω στον ωκεανό της περιπλάνησης, θα νιώσεις αυτό που κουβαλάς μαζί σου: Το πολύτιμο φορτίο, που έχει ματώσει την ψυχή σου και που θα απαλυνθεί μόνο σαν αντικρύσεις από μακρυά την ποθητή σου Ιθάκη…

“…Είχαμε πει, πως θα περάσουμε μαζί τις συμπληγάδες.
Τα καταφέραμε στά δύσκολα περάσματα.
Όμως… το ματωμένο το φτερό, που πιάστηκε στο πέρασμα,
σιγά-σιγά λικνίστηκε στον άνεμο
κι αργά απανωκάθησε στο κύμα…”

Από την συλλογή

Πρόσμενέ με

Είχα και άλλα να σου πω
μα δεν επρόφθασα.
Όλο τ’ανέβαλα για αύριο
που ίσως θα ήταν καλλίτερο απ’το χτές
γλυκύτερο απ΄το τώρα.
Ήθελα να καθήσουμε αντικρύ
μόνες οι δυό μας
χωρίς το διάκοσμο τον καθημερινό,
που μόνο θλίψη γέμιζε τις καρδιές μας.
Στο περιθώριο της αγάπης των άλλων,
δεμένες γύρω απ΄τον άξονα
της δικής μας μοναχικής αγάπης.
Ο κόσμος ήταν πολύ λίγος
ν΄αντέξει τα φτερουγίσματά μας
και τις ανησυχίες μας.
Εσύ ελευθερώθηκες προς τους αιθέρες.
Στους αιθέρες!
Ψηλά στο σύνορο του Θεού.
Πρόσμενέ με
μόλις μπορέσω και σπάσω τις αλυσίδες…

στη Μάνα μου

Τι Μας Νοιάζουν…

Τι μας νοιάζουν οι έρωτες τώρα πιά
τι μας νοιάζουν!
Ήρθαν κι έφυγαν όπως οι άνεμοι στην καταιγίδα.
Άστραψαν κι εβρόντησαν όσο κρατάει μιά μπόρα.
Άλωσαν την καρδιά μας έτσι γιά το τίποτα.
Οι κυρίαρχοι έρωτες,
που αποθανατίσαμε στα τραγούδια μας
και πυρπολήσαμε με τη σκέψη μας,
μας άγγιξαν, μας θαύμασαν,
μας έστησαν σύμβολο.
Ήσαν κομπάρσοι στο θίασο της ψυχής
κι εμείς διψάγαμε γιά μιά παράσταση επιπέδου!
Τι μας νοιάζουν οι έρωτες τώρα πιά
τι μας νοιάζουν!
Τώρα πού η αθωότητα έχει πεθάνει
και η αφετηρία της ζωής
είναι πιά πολύ μακρυά…

Περιεχόμενα

Το χρυσόμαλλο δέρας
Σαν Ιφιγένεια
Συνύπαρξη
Τίποτα – τίποτα
Πανηγυριού γιορτή
Το μάταιο
Η αξία του να ζείς
Πολύχρωμα στολίδια
Χώμα και τάφος
Πεθαμένος κύκνος ο έρωτάς μου
Εμείς…
Στη σκιά της παληάς Αθήνας

Περιμένοντας το θαύμα
Όρθρος των νεκρών
Ηλιοβασίλεμα στο Αιγαίο
Το αστέρι το δικό μου
Ο γυάλινος κόσμος μας
Στα παιδιά του πολέμου
Εγώ ο μικρός Δαυίδ
Μαγεμένος αυλός
Να διαβούμε τον ποταμό
Αυτογνωσία
Το πέρασμα με την Αργώ
Πρόσμενέ με

Πίνακας μελαγχολίας
Τι μας νοιάζουν…
Σοφία και δύναμη
Οι τοίχοι
Δέσμιοι
Αντικατοπτρισμός
Ίλεως γένου ημίν Κύριε…
Γυμνή
Χορός μέχρι θανάτου
Η Ελλάδα που σημαίνει φως
Προσπάθησα, ζωή μου
Η ώρα του αποχωρισμού

Μοιραστείτε αυτή τή σελίδα.

Αφήστε ένα σχόλιο

Go to Top